این هم یک غزل زیبا از دوست خوبم آقای فرامرز عرب عامری از کتاب مجموعه غزل شهر مترسک ها که تازه به چاپ رسیده:

اینجا به دل سپردن من گیر داده اند

مشتی اجل به بردن من گیر داده اند

اینجا همیشه آب تکان می خورد از آب

اما به اب خوردن من گیر داده اند

مانند شمع در غم تو آب می شوم

مردم به فرم مردن من گیر داده اند

چشم انتظار دست تو اصلا نمی شوم

وقتی به شال گردن من گیر داده اند

در شهر،حس و حال برادر کشی پُر است

گرگان به جامه تن من گیر داده اند

دامن زدم به خون که بدست آورم تو را

این دست ها به دامن من گیر داده اند

گر پا دهد برای تو سر نیز می دهم

اینجا به دلسپردن من گیر داده اند

*****************************

معرفی کتاب:

           شهر مترسک ها

اثر:

            فرامرز عرب عامری

تیراژ:

                           1000جلد

ناشر:

                    انتشارات شاملو

نوبت چاپ:

                      تابستان 1388

قد می‌کشم که باد شوی‌، پرپرم کنی‌

بوبو و برگ برگ فراوان ترم کنی‌

سو سو زدی و من به هوای تو آمدم‌

پس حقّم این نبود که خاکسترم کنی‌

خوش می‌گذشت شاخه‌; رسیدم‌، که رد شدی‌

تا یک دهن بچینی‌ام و نوبرم کنی‌

از اوج سبزهای بلند آمدم که تو

با زردهای ریخته هم‌بسترم کنی‌

تن داده‌ام که رقص سرانگشت‌های تو

بندم کند عروسک بازیگرم کنی‌

تکرار کردم آنچه تو می‌خواستی و... آه‌

غافل شدم از اینکه کس دیگرم کنی‌

من یک حقیقتم اگر از من گذر کنی‌

من یک دروغ محضم اگر باورم کنی‌

چیزی نمانده از من‌ِ آن روزهای من‌

گل داده‌ام که باد شوی پرپرم کنی 

¤
مهدی فرجی

حسین پارسا / مرودشت

ل ل به لب نیامده لیلا هنوز هم

یک سر سکوت می وزد اینجا هنوز هم

نوحی دگر نیامده طوفان بیاورد

ناشسته مانده صورت دنیا هنوز هم

من با توام تو با من و با هم غریبه ایم

دنیا ندیده لنگه ما را هنوز هم

من بغض های خیس خودم را فروختم

تو نه نگاه خشک خودت را هنوز هم......

از بوسه های شانه پرستم فراری اند

آن شانه های باب تماشا هنوز هم

من هرچه دار و هرچه ندارم برای تو

لب باز کن به من بگو آیا هنوز هم ....

حتی غزل گلوی خودش را بریده است

اما به لب نیامده لیلا هنوز هم

توضیح: با عرض پوزش به خاطر اشتباه درج شده در نام شاعر و با تشکر از خانم قاسمی بابت تذکرشان.

رها کن که در چنگ طوفان بمیرم

به این حال و روز پریشان بمیرم

نه می خواستی با تو آزاد باشم

نه دل داشتی کنج زندان بمیرم

گل چیده ام...قسمتم بود بی تو

که در بستر خشک زندان بمیرم

اگر  ایستادم نه از ترس مرگ است

دلم خواست مثل درختان بمیرم

نه ... بگذار دست تو باشد تمامش

بسوزان ، بسوزم، بمیران، بمیرم

شب سوز پاییز ، سرمای آذر

ولم کرده ای زیر باران بمیرم

تو وقتی نباشی چه بهتر که یک روز

بیفتم کنار خیابان............

مهدی فرجی

بنویس بابا مثل هر شب نان ندارد

سارا به سین سفره مان ایمان ندارد

بعد از همان تصمیم کبری ابرها هم

یا سیل می بارد و یا باران ندارد

بابا انار و سیب و نان را می نویسد

حتی برای خواندنش دندان ندارد

انگار بابا همکلاس اولی هاست

هی می نویسد: این ندارد...آن ندارد...

بنویس"کی آن مرد در باران می آید؟"

این انتظار خیسمان پایان ندارد؟

ایمان برادر گوش کن نقطه سر خط

بنویس بابا مثل هر شب نان ندارد

غلام علی شکوهی

چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه اشک ها که در گلو رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن،تبر به دوش بت شکن

خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم و دلشکسته ایم، نه

برای عده ای ولی چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام

دوباره صبح، ظهر ، نه، غروب شد نیامدی

                                                                                          مهدی جهاندار

صبر کن عشق زمینگیر شود...بعد برو
                                      یا دل از دیدن تو سیر شود ...بعد برو
ای پرنده به کجا قدر دگر صبر بکن
                                          آسمان پای پرت پیر شود ...بعد برو
باش با دست خودت آینه را پاک بکن
                                              نکند آینه دلگیر شود ...بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
                                     خنده کن عشق نمک گیر شود...بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
                                         باش تا خواب تو تعبیر شود...بعد برو
                   مریم زمانداران                   

با عرض پوزش به خاطر اینکه به اشتباه به نام آقای مهدی جهاندار درج شده بود.

به نسیمی همه ی راه به هم می ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

که به یک سنگ زدن ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه ی هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده ست

عشق یک لحظه ی کوتاه به هم می ریزد

آه ، یک روز همین«آه» تو را می گیرد

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

فاضل نظری

حاجی سلام ریش تو هم که سپید شد

چین های صورتت به دستت مزید شد

حاجی چقدر پیر و شکسته شدی چرا

لرزان شده ست دست تو مانند بید شد؟

حاجی نگاه کرد و کمی خنده کرد و گفت:

چشمم تمام هرچه بلا را ندید شد

فرزند اولم پس از کربلای چهار

معلوم شد که رفت و همان جا شهید شد

یک دست و چشم و پای خودش جا گذاشت و

جانبازی از وصال نصیب سعید شد

فرزند سومم که سپس رفت و برنگشت

از روز جبهه رفتنش عمری مدید شد

فرزند آخرم که خیلی صغیر بود

اروند گفته بود که او ناپدید شد

آرام حلقه بست به دور نگاه او

اشک و سپس گریه اش آنجا شدید شد

آغوش خود کشیدمش و گریه ام گرفت

گویی دلم هر چه که او را شنید شد

انسان پرنده ای ست جهان بامش و بهشت

تنها نصیب هر که که از آن پرید شد

میثم رنجبر