کجایی ساقیا امشب بیا و مست مستم کن

به ناز و غمزه و عشوه ببر افسون ماتم را      

در امید کنار تو خراب افتاده ام از پا

خیال چشم آهویت شکارم می کند هردم   

بیا نازک بدن ساقی که مردم از جفای تو  

ببرد از من قرار دل دو زلف بی قرار تو  

خوشا شامی که آسوده کنار تو بیاسایم    

به یاد تاب گیسویت دلم بی تاب می گردد       

((کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت))   

گرفتم تنگ در آغوش و نامت را صدا کردم            

((من آن ببرم که شیران را به بازی بر نمی گیرم))  

تو رقصانی دلم با ناز و هر دم می زنی سازی   

((عجب صید دلم کردی بنازم چشم مستت را))    

دلم جز راه عشق تو رهی دیگر نمی گیرد         

تصویر تو تا به روی مهتاب افتاد

از شوق که ماه ،مست و بی تاب افتاد

تا روی تو را به ماه نسبت دادم

دیدم دهن ستاره ها آب افتاد

محمد مرادی

با خویش همیشه دشمنی ای دل من

چون سایه به دنبال منی ای دل من

هر چند که از سنگ تو را ساخته اند

یک روز تو هم می شکنی ای دل من

ایرج زبر دست

این هم یک غزل زیبا از دوست خوبم آقای فرامرز عرب عامری از کتاب مجموعه غزل شهر مترسک ها که تازه به چاپ رسیده:

اینجا به دل سپردن من گیر داده اند

مشتی اجل به بردن من گیر داده اند

اینجا همیشه آب تکان می خورد از آب

اما به اب خوردن من گیر داده اند

مانند شمع در غم تو آب می شوم

مردم به فرم مردن من گیر داده اند

چشم انتظار دست تو اصلا نمی شوم

وقتی به شال گردن من گیر داده اند

در شهر،حس و حال برادر کشی پُر است

گرگان به جامه تن من گیر داده اند

دامن زدم به خون که بدست آورم تو را

این دست ها به دامن من گیر داده اند

گر پا دهد برای تو سر نیز می دهم

اینجا به دلسپردن من گیر داده اند

*****************************

معرفی کتاب:

           شهر مترسک ها

اثر:

            فرامرز عرب عامری

تیراژ:

                           1000جلد

ناشر:

                    انتشارات شاملو

نوبت چاپ:

                      تابستان 1388

بازیچه ی بین آدم و گندم شد

انگشت نمای جمعی از مردم شد

آنقدر میان واژه ها عاشق ماند

تا اینکه درون سطر هایش گم شد

مهران رنجبر

این هم به کار بداهه از خانم سرافراز:

آذر سرافراز

با عرض پوزش از خانم سرافراز. از اینکه بدون هماهنگی با ایشون این کار رو تو وبلاگ زدیم.قصد ما فقط معرفی کار بود. باز هم ما رو ببخشند.

معجزه

او قول داده بود که لیلا نمی رود                

دل بسته است بی من از این جا نمی رود

او گفته بود آدم و حواش می شویم                

سوگند خورده بود که فرداش می شویم

او قول داده بود که موسی رفیق ماست

عیسی شهود پاکی دامان ما دوتاست

ترسی نداشتیم که از بت پرست ها

مردی تبر به دست فرستاد پیش ما

او قول داده بود فقط عاشق منی

علم منی، شعور منی ، منطق منی

آخر خداست هر چه بخواهد چه خوب، بد

بی اذن او که رود به دریا نمی رود

اما عجیب رود به دریا رسید و رفت

برصورت زمخت زمین خط کشید و رفت

فردا رسیده است تو رفتی بدون من

حالا تویی که تشنه ترینی به خون من

فردا رسید آدم و حوا تمام شد

«لیلا دوباره قسمت ابن اسلام شد

لیلا دوباره قسمت ابن اسلام شد

دیگر تمام شد گل نازم تمام شد»

موسی عصاش را به سر ما شکست و رفت

با هر دو دست زد سرمان را شکست و رفت

وقتی که دید کارش من و تو نمی شود

از روی عرشه نوح خودش را به خواب زد

قوم یهود بود ، سراسر شلوغ بود

عیسی زبان گشود که : لیلا دروغ بود

ایوب بر خلاف همیشه عجول شد

حسین پارسا منش

قد می‌کشم که باد شوی‌، پرپرم کنی‌

بوبو و برگ برگ فراوان ترم کنی‌

سو سو زدی و من به هوای تو آمدم‌

پس حقّم این نبود که خاکسترم کنی‌

خوش می‌گذشت شاخه‌; رسیدم‌، که رد شدی‌

تا یک دهن بچینی‌ام و نوبرم کنی‌

از اوج سبزهای بلند آمدم که تو

با زردهای ریخته هم‌بسترم کنی‌

تن داده‌ام که رقص سرانگشت‌های تو

بندم کند عروسک بازیگرم کنی‌

تکرار کردم آنچه تو می‌خواستی و... آه‌

غافل شدم از اینکه کس دیگرم کنی‌

من یک حقیقتم اگر از من گذر کنی‌

من یک دروغ محضم اگر باورم کنی‌

چیزی نمانده از من‌ِ آن روزهای من‌

گل داده‌ام که باد شوی پرپرم کنی 

¤
مهدی فرجی

چند دوبیتی تازه از : حبیب الله بخشوده

?

نه سنگم تا قیامت بد بمانم

نه بارانم که پشت سد بمانم

نمی دانم چه هستم هر چه هستم

دلم اینجا نمی خواهد بمانم

?

من از اول سفالی ساده بودم

میان آب و گل افتاده بودم

به طاهر می رسد اجداد روحم

که درویشی دوبیتی زاده بودم

?

غزل خوب است از آن بهتر دوبیتی

رفیق اول و آخر دوبیتی

برایم خانه ی سبزی بسازید

دوبیتی در دوبیتی در دوبیتی

?

گره از روسری را باز کردی

شبی افسونگری را باز کردی

بر ابرو سرکه بر لب ها شکر خند

دری بستی دری را باز کردی

?

به هر در می زنم مشتم شکسته

اشارات سرانگشتم شکسته

توانی نیست سر بردارم از خاک

غم بی مادری شتم شکسته

?

اگر شب بود بی یاور نبودم

اگر تب بود بی بستر نبودم

میان این همه تنهایی و غم

دلم خوش بود بی مادر نبودم

?

من این سوی و تو آن سو مانده در گل

کی آخر می رسد بارم به منزل

نه ط.وفان می برد رختش ز دریا

نه دریا می کشد پایش ز ساحل

?

نه صیقل می زنم این واژه ها را

نه قیچی بال الفاظ رها را

برای آنکه با باران برویم

به شعرم می کشم پای خدا را