چو در بستی به روی من به کوی صبر رو کردم

چـو درمانم نبخشیدی به درد خویش خـو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم درتو

به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجوکردم

خیـالـت سـاده دل تر بود و با ما از تو یکـروتـر

مــن ایـنـها هـردو با آیـیــنه دل روبـرو کــردم

فـشردم بـا هـمه مستی به دل سنـگ صبـوری را

ز حــال گــریـه پنـهان حـکایت بـا سبـو کـردم

فـرودآی ای عـزیـز دل کـه مـن از نقش غیر تو

ســرای دیده با اشـک ندامت شسـتـشو کــردم

صفـایـی بـود دیـشب بـا خیـالت خـلـوت مــا را

ولـــی مــن بـاز پنـهانی تـو را هـم آرزو کـردم

مـلول از نــالـه بـلـبل مبـاش ای بــاغبـان رفـتـیم

حـلالـم کـن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم

تـو بـا اغـیـار پیش چشم من می در سبـو کـردی

مـن از بیـم شمـاتت گـریه، پنـهان در گلو کردم

حـراج عشـق و تــاراج جـوانـی وحشـت پـیـری

در ایـن هنگام من کاری که کردم یاد او کردم

از ایــن پـس شهـریـارا ! مــا و از مـردم رمیدنـها

کـه مـن پیـونـد خـاطـر با غزالـی مشکمو کردم

شهریار

راز دل هر کس از قنوتش، پیداست

از بغض نشسته در سکوتش، پیداست

اندازه ی ویرانی هر مخروبه

از وسعت تار عنکبوتش، پیداست !

در محضر عشق، کوه باشی، خردی

چون شاخه ی کوچکی، ضعیفی، تردی

از قدرت عشق، سخت غافل بودی

ای کوه، تو گول هیکلت را خوردی !

در قصه، نگــاهی متمـایز، آورد

دو ماهی سرزنده ی قرمز، آورد

یکـــدفعه گریز زد به ابروهایت

چشمان تورا، توی پرانـتز، آورد

نه مثل تبر به ریشه، بیزارتر است

یا سنگ به عمر شیشه، بیزارتر است

فرهادم و هر روز خدا، عاشقتر

شیرین من از همیشه، بیزارتر است !

یک عمر، اسیر موج و خردل بودی

درگیر تب و سرفه و تاول، بودی

در کوچکی زمین، نمی گنجیدی

افسوس، در این جهان، معطل بودی !

سهم من از این جهان، غمی مبهم بود

از زندگی ام، همیشه چیزی کم بود

هر وقت، هوای پرگشودن کردم

این بال وبال، دست و پاگیرم بود !

برای مولای سبز خیالم

 ---

یک خــادم افتــخاری اش باشم، کـاش

در شادی و سوگواری اش، باشم کاش

یک عمــــر، میــــان خــاک پای زوار

در گوشه ی کفش داری اش، باشم کاش

هرچند که ما به سوی هم، آمده ایم

آوار شده به روی هم، آمده ایم

ما چون دو قطار روی یک ریل، ولی

افسوس ز روبروی هم، آمده ایم !

ای پاک و زلال، چون دل آئینه

تصـــویر زلال حــــاصل آئـــینه

امروز که زلف شانه کردی دیدم

یک آیـــنه در مقـــابل آئـــینه !

یک مرد که در دلش جهانی درد است

با پیرهنی پاره و خونین در دست...

من قصه ی تلخ یوسفی هستم که

اینبار به یک گرگ پناه آورده است !

یک مرغ اسیر بال و پر باخته ام

بی لذت آب و دانه، سر باخته ام

پا در دل دام و دل اســیر صیـــاد

من، قصه ی بازی دوسر باخته ام !

دلخسته از این جهان، به راه افتادم

ناگاه، به دام یک نگاه افتادم

می خواستم از غم بگریزم، افسوس

از چاله در آمدم، به چاه افتادم !

پیشانی بدشگون نصیبم شده است

یک دل، دل غرق خون نصیبم شده است

درشهر تو، مجنون خیابان گردم

از عشق فقط جنون نصیبم شده است  !

در سینه ی من، گدازه افروخته اند

با شعله ی داغ، عشقت آموخته اند

ذکــر تو شده ورد زبـــانم، انگـــار

بر روی لبم، نام تو را دوخته اند !

در راه وصال او، به هر در بزنی

چون ماهی دور از آب، پرپر بزنی

معنای دقیق عشق، یعنی اینکه

در بازی دل، به سیم آخر بزنی !

سیداکبر سلیمانی   

 نشانی وبلاگ

http://2chatr.blogfa.com/

این دل به جز تو بهر کسی بی قرار نیست

درمان سوز هجر، که جز وصل یار نیست

بی تو بهار بوی خزان می دهد هنوز

ما را به غیر روز وصالت بهار نیست

از دوری و فراق تو یا صاحب الزمان

عمریست کار ما که به جز انتظار نیست

آقا اگر نیایی و مرهم نیاوری

ما را دگر تحمل این روزگار نیست

آقا، تویی محول الاحوال عاشقان

جز تو کسی مدبّر لیل و نهار نیست

می دانم این که لایق عشق تو نیستم

اما دل شکسته ام از تو کنار نیست

اسماعیل شبرنگ

منبع :

http://t-tamadon-ut90.blogfa.com/

به گزارش پایگاه فرهنگی و اطلاع رسانی مفقودین و شهدای گمنام، میلاد عرفان‌پور شاعر متعهد و صاحب کتاب برگزیده شعر سال دفاع مقدس و دارنده چندین رتبه جشنواره‌های داخلی، غزل زیبایی در وصف شهدای گمنام در جوارحرم  مطهر دو شهید گمنام سومار قرائت نموده است:

به سیل اشک باید شست راه کاروان‌ها را

هنوز ازجبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

کدامین کاروان آهنگ یوسف باخودش دارد

غم ابروکمان‌ها می‌نوازد قد کمان‌ها را

نه پیراهن به تن مانده و نه بوی پیرهن مانده

امان از اینچنین داغی که می‌برد امان‌ها را

به دنبال جوان خوش قد وبالای خود بودم

همانانی که با خود می‌بردند این استخوان‌ها را

اگر دریانمی‌گنجد به کوزه با چه اعجازی

میان چفیه پیچیدند جسم پهلوان‌ها را

خبردادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند

ندانستیم با تابوت می‌آرند آنهارا

به روی شانه لرزان مردم یک به یک رفتند

خدا از شانه مردم نگیرد اینتکان‌ها را

چنان شیرین دنیای ما شورانده دنیا را

که از ما وام می‌گیرندآیین تماشا را

به شوق رویت صبح دل‌انگیزی که ما داریم

هرآیینه به مغربمی‌برند آیینه ما را

بگو امواج سرکش بیش از این خود را مرانجاند

کهطوفان‌ها مصمم می‌کند مردان دریا را

به ما روز ازل تصویری از یاری نشاندادند

که می‌جنگیم و می‌جوییم آن تصویر زیبا را


به ما گفتند جنگیهست و باید مرد میدان بود

همان جنگی که سی‌سال است خون کرده جگرها را

همان جنگی که مادرها به پایش مادری کردند

پدرهامان فدا کردند در راهشپسرها را

همان داغ مکرر، داغ سنگین، داغ طولانی

همان جنگی که می‌آوردطوفان خبرها را

به ما گفتند هنگام نماز عید قربان است

و ما سوی منابردیم بعد از سجده سرها را

ببین قربانی‌ات را، به نفسی انت یا مولا

کهما آموختیم از نام شیرینت الفبا را

تو می‌آیی و این یلدای طولانی

کهچشمان تو تضمین می‌کند خورشید فردا را

از متن سرخ حادثه ها، از غبارها

قد می کشید در تپش انفجارها

از راه می رسند خبرهای شعله ور

آتش گرفته دامن فصل بهارها

مثل انار، گریه ی سرخی است در دلم

بعد از شما شکسته تمام انارها

ما وارثان داغ شماییم در زمین

خون شماست بر ورق روزگارها

دل را سپرده اید به دریای حادثه

ای ماهیان سرخ به دریا دچارها

از خود بریده اید، بریدن که ساده نیست

دل برده اید از همه ی زنده زارها

امضای خون زدید که جان را فدا کنید

زیر سؤال رفته همه اعتبارها!

بعد از شما زمین و زمان گریه می کند

جاری شده است روی زمین جویبارها

بی دست و پا و سر، به کجا می روید هان؟

دارید می روید به پای قرارها؟

اینجا قرار بر سر دار است؛ دار عشق

لرزیده دار از نفس سر به دارها

افسانه نیست، دفتر تاریخ شاهد است

از جان گذشته اید، نه یک، بلکه باره

حسین سنگری

http://irafta.com/poembooks.aspx?id=660

از متن سرخ حادثه ها، از غبارها

 
قد می کشید در تپش انفجارها

از راه می رسند خبرهای شعله ور

آتش گرفته دامن فصل بهارها

مثل انار، گریه ی سرخی است در دلم

بعد از شما شکسته تمام انارها

ما وارثان داغ شماییم در زمین

خون شماست بر ورق روزگارها

دل را سپرده اید به دریای حادثه

ای ماهیان سرخ به دریا دچارها

از خود بریده اید، بریدن که ساده نیست

دل برده اید از همه ی زنده زارها

امضای خون زدید که جان را فدا کنید

زیر سؤال رفته همه اعتبارها!

بعد از شما زمین و زمان گریه می کند

جاری شده است روی زمین جویبارها

بی دست و پا و سر، به کجا می روید هان؟

دارید می روید به پای قرارها؟

اینجا قرار بر سر دار است؛ دار عشق

لرزیده دار از نفس سر به دارها

افسانه نیست، دفتر تاریخ شاهد است

حسین سنگری

http://irafta.com/poembooks.aspx?id=660

از جان گذشته اید، نه یک، بلکه باره

می ترسم از این کوه از این درد  از افغانستان

از دختر سرمازده ای سرد از افغانستان

در تپه چشماش مسلسل ـ مژه  پوکه-   ابرو

با اسلحه سرد چها کرد از افغانستان

تنپوش گشادش شب چشمش لب سردش کفشش

تصویر قشنگیست از این درد   از  افغانستان

یعقوب! کجایی که ببینی که چه بویی دارد

پیراهن یک دختر مو- زرد از   افغانستان

شنبه به دلم چنگ زد و پیله تنید و  خوابید

یکشنبه سر از پیله درآورد ازافغانستان

من ماندم و یک مشرق بی حوصله فریاد زدم:

 ای دختر سرمازده! برگرد از افغانستان

عابد اسماعیلی

نشانی وبلاگ شاعر:

http://maaniya.persianblog.ir/

به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ی ممنوع ولی لب هایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!

 فاضل نظری

تا ابد بغض من غمزده کال است عزیز

دیدن گریه ی تمساح محال است عزیز

تا شما خانه تان سمت شمال ده ماست

قبله ی دهکده مان سمت شمال است عزیز

پنجره بین من و توست، مرا بوسه بزن

بوسه از آن طرف شیشه حلال است عزیز

ماه من! عکس تو در چشمه گل آلوده شده

عیب از توست، ببین چشمه زلال است عزیز

دام گیسوی تو بی دانه شده، می فهمی؟

امپراتوری تو رو به زوال است عزیز

عشق این نیست که بر گردن من حلقه زدی

این که بر گردنم افتاده وبال است عزیز

چار فصل است دلم منتظر پاسخ توست

لعن و نفرین به تو و هرچه سؤال است عزیز

صادق فقانی آهنگر