تا که او رفت به میدان حرمش ریخت بهم

پرچم و بیرق و مشک و سپرش ریخت بهم

بدن پاک حسین(ع)شد محل آمد و رفت

از لگد مال عدو بال و پرش ریخت بهم

خولی و حرمله و شمر بهم میگفتند

خواهرش کاش نبیند جگرش ریخت بهم

سر دستش که بماند-پس آن پشت حرم

لشگری آمد و قبر پسرش ریخت بهم

خورده بود از همه جا سنگ ولی وای به شام

پشت دروازه ی ساعات سرش ریخت بهم

شاه بیت غزل ناب خدا بود حسین(ع)

برلب هر کس و ناکس هنرش ریخت بهم

بزرگمهر جهانسوز

به مسلخ تو چنان تیغ ، تیزمان کردند 
به چشم دشمن جانی ، عزیزمان کردند 
به عشق حمله ورند آن چنان که یک سگ هار 
کبوتریم و کلاغان مریض مان کردند 
من و تو آینه های غبار اندودیم 
چه دست های کثیفی تمیزمان کردند 
من و تو آینه بودیم و سنگسار شدیم 
شکست خورده ی خشم چه چیزمان کردند ؟ 
*
کمی گذشت ، به هوش آمد و نمی دانست 
کجا ؟ چطور ؟ چرا ؟ ریز ریزمان کردند

حسین شیردل 

نشانی :

http://www.makhfigah128.blogfa.com

دریا شوم نشد 

می خواستم برای تو دریا شوم نشد 

سرتاسر آسمانی و زیبا شوم نشد 

میخواستم که غرق شوم در نگاه تو

پایان این همیشه معما شوم نشد

دل خسته از تمامی دیروزهای تلخ

با تو شکوه قصه ی فردا شوم نشد

تا آسمان هستی من پر شود ز عشق

روشن،عمیق،پاک، فریبا شوم نشد

می خواستم میان غزل های چشم تو

از هر چه غیر عشق مبرا شوم نشد

امیدوار بارش یک آسمان شهاب

از این شب عمیق مجزا شوم نشد

می خواستم کنار فراوانی دلت

تکثیر عاشقانه ی معنا شوم نشد

می خواستم شبی به بیابان عاشقی

با دزد چشم های تو یغما شوم نشد

دل قفل بود در ته زندانی از نیاز

ماندم که با کلید تو من واشوم نشد

ازمجموعه اشعار کتاب هزارسال غزل.

اثر: مهرناز آزاد

نشانی شاعر:

www.mehrnazazadwriter.blogfa.com

کتاب شعر بعد از این شاعر هم به نام "آخرین صدا" هم انشاا... به زودی زیر چاپ میرود.

دل پدید آمد و دلدار به آن غم بخشید

بهترین داد اگر مِهرِ دو عالَم بخشید

سُفره ای بود که نان بود و در آن آب نبود

برکتی اشک اگر داشت به آدم بخشید

بر سَرِ نیزه غزلخوانی قرآن گُل کرد

درس صد معجزه بر کودک مریم بخشید

از سَرِ سُفره ی او بُرد به قدِّ وُسعش

نقص، ظرفیتمان بود اگر کَم بخشید

مثلا خواهری از مکتب پیغمبر ساخت...

به شهیدان خودش خطّ مقدم بخشید

خوش به حال من و تو گریه کنانش شده ایم

هیئتی داد به ما, روضه و پرچم بخشید

غزلِ بی سر ما قطعه ای از کرب و بلاست

آن که سر داد و پسَر داد, مُحرّم بخشید

                                                       میثم رنجبر- بابل

نشانی شاعر:

http://www.dandandard.blogfa.com/

از ان زمان که داغ غمت بیشتر شده است

احساس می کنم کرمت بیشتر شده است

با نذر سفره های ابوالفضل خانه ها

من فکر می کنم حَرَمت بیشتر شده است

هر روز ملتی به شفای تو می رسند

والله از مسیح ، دمت بیشتر شده است

تو روضه ات کم است، ولی داغ تو زیاد

هر روز و ماه ، داغ کَمَت بیشتر شده است

مهرت شبیه معجزه ای دائمی شده ،

من هر چه قَدر داشتمت ، بیشتر شده است

اندازه ی حسین تو را شعر گفته اند

پس مرحبا که محتشمت بیشتر شده است

ای گریه کن ! که ماتم عباس با تو است

حاشا که عُمرِ مغتنمت بیشتر شده است

ای سینه زن ! به حال خوشت غبطه می خورم

زیرا به فاطمه صنمت بیشتر شده است

چون دست تو ، دست شهیدان جدا شده است

یعنی که بعدِ تو عَلَمت بیشتر شده است

ما قرن هاست منتظر یک اشاره ایم

چون انتظارِ منتقمت بیشتر شده است

                                                          میثم رنجبر- بابل

بهــــار آمده اما هــوا هــوای تو نیست

مرا ببخش اگر این غزل برای تو نیست

بـــه شوق شــال و کلاه تـــو برف می آمد...

و سال هاست از این کوچه رد پای تو نیست

نسیم با هوس رخت های روی طناب

به رقص آمده و دامن رهای تـو نیست

کنــــار این همه مهمــــان چقـــــدر تنهایـــم!؟

میان این همه ناخوانده،کفش های تو نیست

بــــه دل نگیر اگـــر این روزهـــا کمی دو دلــــم

دلی کلافه که جای تو هست و جای تو نیست

به شیشه می خورد انگشت های باران...آه...

شبیه در زدن تــــو...ولـــــی صدای تـــو نیست

تــــو نیستی دل این چتــــر ،  وا نخــــواهد شد

غمی ست باران...وقتی هوا هوای تو نیست...

ا.معادی

حسین جنت مکان

مانده ام تا وسط معرکه گیری چه کنم؟

نشود پاره اگر بند اسیری چه کنم؟ 

عاشقی خواسته ام بود ولی حیرانم

بپذیری چه کنم یا نپذیری چه کنم!

تن تو شعله ی عشق است که گُر می گیرد

پس بگو با تنم این جسم حریری چه کنم! 

تو زلیخایی و آخر تو جوان خواهی شد

من بیچاره ولی با غم پیری چه کنم؟

کاسه های چه کنم را تو به دستم دادی!

بی تو با درد نداری و فقیری چه کنم؟

اثری از:

حسین جنت مکان

یک اربعین برای شما گریه کرده ام
با نام سید الشهدا گریه کرده ام
تا گفت السلام و علی... گریه کرده ام
آقا به سمت کرببلا گریه کرده ام
با شعر محتشم به خدا گریه کرده ام
هر روضه ای که خوانده شود جای شکر هست*****ای وای اگر امام زمان روضه خوان شود
هر فصل اگر ز سوز عزایت خزان شود
دریا اگر بسوزد و در آسمان شود
یا این که کوه از غم زینب کمان شود
حتی خرید معجر اگر رایگان شود
یا شمر با سکینه تو مهربان شود
هر روضه ای که خوانده شود جای شکر هست*****ای وای اگر امام زمان روضه خوان شود
دیدم کسی که دست شما را گرفته بود
انگشتر عقیق تو را بی حیا ربود
آنجا حسین سفره احسان خود گشود
ناگاه از کناره تل خواهری سرود
الله اکبر از کرمش، سر کرم نمود
هر روضه ای که خوانده شود جای شکر هست*****ای وای اگر امام زمان روضه خوان شود
گرگی ز کوفه جسم شما را دریده است
معجر ز روی زینب کبری کشیده است
با خنجری به گودی مقتل رسیده است
شکر خدا که راس شما را بریده است
تا رد نعل تازه به سر، کس ندیده است
هر روضه ای که خوانده شود جای شکر هست*****ای وای اگر امام زمان روضه خوان شود

شاعر امیرحسام یوسفی

نشانی : http://nayeney.blogfa.com/

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم

 تا در این قصــــه پر حادثــه حاضــــر باشم

حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و

من بــه دنبال تو یک عمر مسافــــر باشـــم

تو پری باشـــی و تا آن سوی دریا بروی

من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم

قسمت این بود، چرا از تو شکایت بکنم؟

یا در این قصـــه بــــه دنبال مقصر باشم؟

شاید این گونه خدا خواست مرا زجر دهد

تا برازنده اســــم خوش شاعـــر باشـــــم

شاید ابلیس تو را شیطنت آموخت که من

در پس پرده ایمان بــــه تــــو کافـــر باشـم

دردم این است که باید پس از این قسمت ها

سال هــــا منتــظـر قسمت آخـــــر باشــــــم

غلامرضا طریقی