ممنون از آقای  پیمان مهدوی که این کار رو برامون فرستادن تا نقد شه:

تنها تر از یک مرد تنها زیر باران

ارس محمد علی پور اسکی

**********************************************

نقد این کار رو انشاءا... به زودی تو وبلاگ می زنیم. ممنون میشیم از اینکه تو قسمت کامنت وبلاگ،نظر خودتونو بفرمائین.

تو نیستی و این درو دیوار هیچ‎وقت...‏
غیر از تو من به هیچ‎کس انگار هیچ‎وقت...‏
اینجا دلم برای تو هی شور می‎زند
از خود مواظبت کن و نگذار هیچ‎وقت...‏
اخبار گفت شهر شما امن و راحت است
من باورم نمی‎شود،اخبار هیچ‎وقت...‏
حیفند روزهای جوانی،نمی‎شوند
این روزها دو مرتبه تکرار هیچ‎وقت
من نیستم بیا و فراموش کن مرا
کی بوده‎ام برات سزاوار؟!‏‎…‎هیچ‎وقت
بگذار من شکسته شوم توصبور باش
جوری بمان همیشه که انگار هیچ‎وقت...

زنده یاد نجمه زارع:/ کازرون

گرچه با مرگ، گل یخ زده راحت شده است
باغ در حسرت گل غرق جراحت شده است
باغبان چهره چروکاند، اگر هیچ نگفت
مرگ در بستر تسلیم گل سرخ شکفت
پیش‌تر باغ به جز زندگی و سیب نداشت
هیچ کس جرئت ویرانی و آسیب نداشت
سبز در رگ به رگ باغچه جاری شده بود
زرد از فصل شکفتن متواری شده بود
تا گل سرخ شکست و همه مغموم شدند
دوربین‌های خطر رو به زمین زووم شدند
مرگ از هر چه لب غنچه و گل بوس گرفت
بعد از آن روز تن باغچه ویروس گرفت
بعد از آن روز درختان زمین غش کردند
زاغ‌ها با خبر مرگ شلوغش کردند
برگ‌ها زرد شدند و بله دادند به باد
باغ را در تله‌ی مسئله، دادند به باد
بعد، سرما شد و این مرحله خاکستری است
باغبان توی کمای چه کنم بستری است
نفسی نیست بروید، کمر باغ شکست
کاسه وکوزه‌ی تقدیر سر باغ شکست
نسل از تازگی باغچه کندند، فروغ
اغتشاش علفی نیست بخندند، فروغ
خطر مرگ گل سرخ بزرگ است هنوز
باغچه، پاتوق ویرانی وگرگ است هنوز

عظیم زارع:/ کازرون

خانم معلم! مرا بکش با خودت

با زلف‌هات، دست‌هات، تا خودت

مردی بکش دست‌هاش آنقدر بزرگ

اندازه‌ی کتاب، روشنایی، دریا، خودت

نه! کودکی بکش که شبی با عروسکش

جک می نوشت برای خودش، درخت‌ها، خودت

من میروم و تو را تا" سفر بخیر"

ها ! کی؟ من؟! ها ! ها ! خودت !

شاید کسی شبیه تو بود عاشقش شدم

مثل تو هست فقط به خودِ خدا : خودت

فرهاد احمدی ممسنی

نگاه ساده‌ی مرا چرید و رفت سطر بعد

نشد اسیر قافیه ، پرید و رفت سطر بعد

از آن زنی که رو‌به‌رو همیشه فخر می‌فروخت

کمی هوس به رایگان خرید و رفت سطر بعد

شریک دزد بوده و رفیق قافله ، ولی

عذاب سرخ عشق را چشید و رفت سطر بعد

ببین ! پلیس زندگی همیشه دیر می‌رسد

و دزد لحظه‌های من دوید و رفت سطر بعد

نشست توی این ردیف و خط تیره‌ای عمود

به روی خط سینه‌ام کشید و رفت سطر بعد

و پیش پای زندگی ، کمی جلوتر از شما

به خط واحد خدا رسید و رفت سطر بعد

و روی بیت آخرم که سطر آخرش نبود

تمام هستی مرا جوید و رفت سطر بعد

اسماعیل موسوی

رفتی و من نرسیدم به جوابی و سوال-
می شوی در من و من هم که همیشه کر و لال-
شده ام وقت سوالات و دل خوش کردم
به همین حافظ کهنه که تو را فال به فال
می رساند به من اما تو فقط واژه شدی
و لبت نیست که پرواز کنم بی پر وبال...

*
من پری زاده ی خورشید که فاتح شده ام
تکه ای شیشه ای از قلب تو را توی خیال
تو ولی سنگ شدی قصد شکستن کردی
من تو را خواستم اما تو فقط فکر جدال...

*
من و تو سیب دو تا شاخه نبودیم ولی
تو رسیدی و من افسوس همانطور که کال-
بوده ام روی همان شاخه ی کوچک ماندم
کرم ها پشت سرم نقشه کشیدند و حال
باد می آید و باید بروم...اما نه
قول دادی برسانیم به بالا...به کمال
من تمامت شده ام سخت و حالا راحت
بروم جا بزنم؟ نه محال است محال
آنقدر منتظر آمدنت می مانم
که بنامند مرا مرد ترین دختر سال

فروغ تنگاب جهرم

رفته و نوشته من به قصه ها نمی رسم

چشم دوخته که می رسم و یا نمی رسم

فکر می کند بدون چشم های هرزه اش

تا قرار گاه خلوت خدا نمی رسم

من زن جنوبی ام و مثل موج ها صبور

می روم ولی...ولی به انتها نمی رسم

تا نسیم شط و بوی شرجی دقیقه ها

همدم منند من به انزوا نمی رسم

بی تو پا به پای نخل ها ترانه خوانده ام

با تو یک غریبه که به هیچ جا نمی رسم

عاقبت شبی نسیم می شوم به روی شط

می رسم به آسمان که با شما نمی رسم

می وزم به گیسوان نخل های ساحلی

کور خوانده ای که من به قصه ها نمی رسم

                                           فروغ تنگاب

و در آورد باز پیرهنش

عطر دریا نشست روی تنش

زیر مهتاب می درخشیدند

رد پای قشنگ آمدنش

لخت و عریان نشست بر شن ها

مخمل ماهتاب بر بدنش

یافت در انعکاس سربی آب

با تعجب نگاه خویشتنش

ناگهان جمله ی‹‹ خدایا آه

این منم یا...››پرید از دهنش

یادش آمد که دختر دریاست

زیر آبی آب ها وطنش

رفت از پیش ماه و تنها ماند

روی شن های نرم پیرهنش...

               فروغ تنگاب

امکان ندارد بعد از این از پا بیفتم

تنهای تنها گوشه دنیا بیفتم

می خواهم از امروز دنبالت بگردم

توی خیابان های ذهنم راه بیفتم

حالا تو را تا بی نهایت دوست دارم

حتی اگر از چشم خیلی ها بیفتم

یعنی دلت را فتح خواهم کرد ... یعنی

دیگر نمی ترسم از این بالا بیفتم

من آبی چشم تو را سر می کشم تا

هر لحظه یاد روز عاشورا بیفتم

وقتی که در قلب تو باشم مطمئنم

که می توانم توی دنیا جا بیفتم

فریده دهداران

این هم یک غزل زیبا از دوست خوبم آقای فرامرز عرب عامری از کتاب مجموعه غزل شهر مترسک ها که تازه به چاپ رسیده:

اینجا به دل سپردن من گیر داده اند

مشتی اجل به بردن من گیر داده اند

اینجا همیشه آب تکان می خورد از آب

اما به اب خوردن من گیر داده اند

مانند شمع در غم تو آب می شوم

مردم به فرم مردن من گیر داده اند

چشم انتظار دست تو اصلا نمی شوم

وقتی به شال گردن من گیر داده اند

در شهر،حس و حال برادر کشی پُر است

گرگان به جامه تن من گیر داده اند

دامن زدم به خون که بدست آورم تو را

این دست ها به دامن من گیر داده اند

گر پا دهد برای تو سر نیز می دهم

اینجا به دلسپردن من گیر داده اند

*****************************

معرفی کتاب:

           شهر مترسک ها

اثر:

            فرامرز عرب عامری

تیراژ:

                           1000جلد

ناشر:

                    انتشارات شاملو

نوبت چاپ:

                      تابستان 1388

قد می‌کشم که باد شوی‌، پرپرم کنی‌

بوبو و برگ برگ فراوان ترم کنی‌

سو سو زدی و من به هوای تو آمدم‌

پس حقّم این نبود که خاکسترم کنی‌

خوش می‌گذشت شاخه‌; رسیدم‌، که رد شدی‌

تا یک دهن بچینی‌ام و نوبرم کنی‌

از اوج سبزهای بلند آمدم که تو

با زردهای ریخته هم‌بسترم کنی‌

تن داده‌ام که رقص سرانگشت‌های تو

بندم کند عروسک بازیگرم کنی‌

تکرار کردم آنچه تو می‌خواستی و... آه‌

غافل شدم از اینکه کس دیگرم کنی‌

من یک حقیقتم اگر از من گذر کنی‌

من یک دروغ محضم اگر باورم کنی‌

چیزی نمانده از من‌ِ آن روزهای من‌

گل داده‌ام که باد شوی پرپرم کنی 

¤
مهدی فرجی

حسین پارسا / مرودشت

ل ل به لب نیامده لیلا هنوز هم

یک سر سکوت می وزد اینجا هنوز هم

نوحی دگر نیامده طوفان بیاورد

ناشسته مانده صورت دنیا هنوز هم

من با توام تو با من و با هم غریبه ایم

دنیا ندیده لنگه ما را هنوز هم

من بغض های خیس خودم را فروختم

تو نه نگاه خشک خودت را هنوز هم......

از بوسه های شانه پرستم فراری اند

آن شانه های باب تماشا هنوز هم

من هرچه دار و هرچه ندارم برای تو

لب باز کن به من بگو آیا هنوز هم ....

حتی غزل گلوی خودش را بریده است

اما به لب نیامده لیلا هنوز هم

توضیح: با عرض پوزش به خاطر اشتباه درج شده در نام شاعر و با تشکر از خانم قاسمی بابت تذکرشان.