صبر کن عشق زمینگیر شود...بعد برو
                                      یا دل از دیدن تو سیر شود ...بعد برو
ای پرنده به کجا قدر دگر صبر بکن
                                          آسمان پای پرت پیر شود ...بعد برو
باش با دست خودت آینه را پاک بکن
                                              نکند آینه دلگیر شود ...بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
                                     خنده کن عشق نمک گیر شود...بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
                                         باش تا خواب تو تعبیر شود...بعد برو
                   مریم زمانداران                   

با عرض پوزش به خاطر اینکه به اشتباه به نام آقای مهدی جهاندار درج شده بود.

بر شیشه ی تنهایی من سنگ بزن

نقاشی چشمان مرا رنگ بزن

یک بار اگر شماره ام را دیدی

با اسم مزاحمی به من زنگ بزن

محمد مرادی -شیراز - کتاب: این جمعه آن بابا نوئل

مظلوم ترین دزد دقائق شده بود

مجذوب کمی حس شقایق شده بود

دیوانه شد و به حال خود می خندید

عقلش نرسیده بود ... عاشق شده بود

مهران رنجبر

شد کوچه به کوچه جستجو عاشق او

شد با شب و گریه روبرو عاشق او

پایان حکایتم شنیدن دارد

من عاشق او بودم و او عاشق او

ایرج زبردست

به نسیمی همه ی راه به هم می ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

که به یک سنگ زدن ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه ی هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده ست

عشق یک لحظه ی کوتاه به هم می ریزد

آه ، یک روز همین«آه» تو را می گیرد

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

فاضل نظری

حاجی سلام ریش تو هم که سپید شد

چین های صورتت به دستت مزید شد

حاجی چقدر پیر و شکسته شدی چرا

لرزان شده ست دست تو مانند بید شد؟

حاجی نگاه کرد و کمی خنده کرد و گفت:

چشمم تمام هرچه بلا را ندید شد

فرزند اولم پس از کربلای چهار

معلوم شد که رفت و همان جا شهید شد

یک دست و چشم و پای خودش جا گذاشت و

جانبازی از وصال نصیب سعید شد

فرزند سومم که سپس رفت و برنگشت

از روز جبهه رفتنش عمری مدید شد

فرزند آخرم که خیلی صغیر بود

اروند گفته بود که او ناپدید شد

آرام حلقه بست به دور نگاه او

اشک و سپس گریه اش آنجا شدید شد

آغوش خود کشیدمش و گریه ام گرفت

گویی دلم هر چه که او را شنید شد

انسان پرنده ای ست جهان بامش و بهشت

تنها نصیب هر که که از آن پرید شد

میثم رنجبر

شب در خم گیسوی تو عابر می شد

                با هر نفست بهار ظاهر می شد

ای فلسفه ی شگفت افلاطون هم

              با دیدن چشمان تو شاعر می شد

ایرج زبردست * باران که بیاید همه عاشق هستند

بر این دل کودکانه ام غم پاشید

روزی که نمک به روی زخمم پاشید

می گفت که بازیچه ی دستش بودم

وقتی که تمام قلبم از هم پاشید

مهران رنجبر

 قفس داران سکوتم را شکستند

دل دائم صبورم را شکستند

به جرم پا به پائی عشق رفتن 

پرو بال عبورم را شکستند

مرا از خلوتم بیرون کشیدند

چه بی پروا حضورم را شکستند    

تمنا در نگاهم موج می زد

ولی رویای دورم را شکستند

ادبیات طنز                                     

 هوای گشت زدن

 هوای گشت زدن تا گذر کشید مرا

 ازانزوای سکوتم به در کشید مرا

به شوق چرخ زدن با تو بود باور کن !

به خویش جاذبه ی شهر اگر کشید مرا

تو زود خسته شدی بردمت کناری دنج

و سایه سار درختی به بر کشید مرا

پدر ، پسر دو گدا آمدند جانب ما

پدر کشید تو را و پسر کشید مرا

زدم به دستش و دستش رها شد اما باز

پسر کشید تو را و پدرکشید مرا

تو را کشید ولی ناگهان رهایت کرد

پسر به جای تو بار دگر کشید مرا

همین که عازم رفتن شدیم آن پسرک

دوباره آمد و از پشت سر کشید مرا

به خانه آمده بودیم زنگ در زده شد

صدای آن دو گدا پشت در کشید مرا

همین که لنگه ی در باز شد پدر از خشم

به فحش های بد از هر نظر کشید مرا

من از خجالت خود آب می شدم که پسر

شبیه کاسه ی آبی به سر کشید مرا

از این حکایت مهمل نتیجه می گیریم

پدر به جای پسر بیشتر کشید مرا

ناصر فیض

*******************************************************************************

این غزل نقیضه ای ست بر غزل سید رضا محمدی به مطلع زیر:

صدا ز کالبد تن به در کشید مرا

صدا به شکل کسی شد به بر کشید مرا