شانه ات را دیر آوردی ســرم را بــــاد برد

خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

آه ای گنجشکهای مضطرب شرمنده ام

لانه ی بر شاخه هــــای لاغرم را باد برد

من بلوطی پیــر بـودم پای یک کـــوه بلند

نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد

از غزلهایم فقط خاکستری مانده بـه جا

بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز

دیــــر کردی نیمـه ی عاشق ترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت

وا نشد بدتر از آن بـــال و پـرم را بـــاد بـرد

حامد عسکری

من از خدا که تورا آفرید ممنونم
ازآنکه روح به جسمت دمید ممنونم 

ازآنکه مثل بت کوچکی تراشت داد
ازآنکه طرح تنت را کشید ممنونم

توراه می روی اندام شهر می لرزد
من از تمام درختان بید ممنونم

در این غروب در این روزهای تنهایی
از اینکه عشق به دادم رسید ممنونم

من از کسی که عزیز مرا به چاه انداخت
وآنکه آمدو اورا خرید ممنونم

من از نگاه پریشان آن زلیخایی
که خواب پیرهنم را درید ممنونم

چنان گداخته ی شاهرود چشم توام
که از ابوالحسن وبایزید ممنونم

تمام مردم این شهر دوستت دارند
من از حسین ورضاو مجید ممنونم

چقدر خوب وقشنگی چقدر زیبایی
من از خدا که تو را آفرید ممنونم

فرامرز عربعامری

 لطفی که کرده ای ....

من یک کبوترم که تویی شهپرم حسین

صد شکر در هوای غمت میپرم حسین

اربابِ من تویی و به کس نیست مُرتَبط

در آستان کوی تو گر نوکرم حسین

بی شک بدون لطف تو من غرق میشدم

ای کشتی نجات من و یاورم حسین

لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد

ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین

من هم ز داغ تو به خدا قول میدهم

تا اینکه زنده ام بزنم بر سرم حسین

آخر به جرم چه کفنت نیزه ها شدند؟

آقای خوب و از همه کس بهترم حسین

باید که مثل پیکر تو زیر آفتاب

بی غسل و بی کفن بشود پیکرم حسین

(هانی امیرفرجی)

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی‌شود
باید بگویم اسم دلم، دل نمی شود

دیوانه‌ام بخوان که به عقلم نیاورند
دیوانه‌ی تو است که عاقل نمی‌شود

تکلیف پای عابران چیست؟ آیه‌ای
از آسمان فاصله نازل نمی‌شود

خط می‌زنم غبار هوا را که بنگرم

آیا کسی ز پنجره داخل نمی‌شود؟

می‌خواستم رها شوم از عاشقانه ها
دیدم که در نگاهتو حاصل نمی‌شود

تا نیستی تمام غزل ها معلق اند
این شعرمدتی‌ست که کامل نمی‌شود

زنده‌یاد نجمه زارع

خار بودم خواستم تا گل کنم خوشبو شوم

درس خواندم تا که شاید با کسان همسو شوم 

جوجه اردک بودم و زشت شبیه قصه ها  

آرزو میداشتم تا لحظه ای یک قو شوم

دختر همسایه مان کارش درست و بیست بود

غبطه میخوردم به حالش خواستم چون او شوم

من دلم میخواست پیش این و آن پیچیده و ...

مثل یک مجهول در مجهول ، تو در تو شوم

من شب و روزم همه صرف کتاب و درس شد

این دلیلی شد که من دور از همه کم رو شوم

پیش چشم این و آن من بارها جای کباب !!

رد شدم از امتحان تا کتلت و کوکو شوم

چشم هایم را دو دستی دادم و اما سرم

فسفرش را سوخت تا من عالمی بی مو شوم

این غزل حرفش همین است که در عمر گران

من چقدر زجر کشیدم تا که دانشجو شوم

سجاد صادقی

نشانی:

http://man-e-ordibeheshti.blogfa.com

مرا به جرم همین شعر متهم کردند 

و ... در توهمشان، فتح بر قلم کردند 

 سپیده، باز قلم ها نوشت از راهی 

که پای هم قدمی را در آن قلم کردند

ممیزان نه فقط بر من و غزل هایم

به ذوق بیش و کم خویش هم ستم کردند

 دو استکان بنشین، رفع خستگی خوب است

دوباره در دلم انگار، چای دم کردند

 تعارفیت به قلیان نمیکنم، دودی ست-

که روشنش به یقین با ذغال غم کردند

 دلم گرفته، به خود قول داده ام، اما-

برایتان ننویسم چه با دلم کردند

.....

مرا به جرم همین شعر-اگرچه قیچی ها

به خشم، هفت خط ازین خطوط کم کردند

محمد علی بهمنی

در دفتر شعر من-این دیوان معمولی- 

محبوب من ماهی است، با چشمان معمولی!

بر عکس آهوهای حیران در هزاران شعر

او نیز چیزی نیست جز انسان معمولی

با پای خود دور از «پری دم» های دریایی

عمری شنا کرده ست در یک وان معمولی!

 محبوب من، جای قدح نوشیدن از ساغر

یک عمر چایی خورده در فنجان معمولی

او جوجه تیغی رو پلک خود نچسبانده!

تا نیزه ای سازد از آن مژگان معمولی

محبوب من این است و من با سادگی هایش

سر می کنم در خانه ی ارزان معمولی

عاشق اگر باشی برای بردن معشوق

اسب سفیدت می شود پیکان معمولی

معشوق من پاک است و عشقم پاک اما من ...

من کیستم در متن این دوران معمولی؟!

من هم بدون سیم و زر یک شاعر پاکم

یک شاعر از نسل بدهکاران معمولی

غلامرضا طریقی

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است 

تو مرا باز رساندی به یقینم، کافیست

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم، کافیست

من همین قدر که با حال و هوایت-گهگاه-

برگی از باغچه ی شعر بچینم، کافیست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز

که همین شوق مرا، خوبترینم! کافیست

شاعر: محمدعلی بهمنی

تا که او رفت به میدان حرمش ریخت بهم

پرچم و بیرق و مشک و سپرش ریخت بهم

بدن پاک حسین(ع)شد محل آمد و رفت

از لگد مال عدو بال و پرش ریخت بهم

خولی و حرمله و شمر بهم میگفتند

خواهرش کاش نبیند جگرش ریخت بهم

سر دستش که بماند-پس آن پشت حرم

لشگری آمد و قبر پسرش ریخت بهم

خورده بود از همه جا سنگ ولی وای به شام

پشت دروازه ی ساعات سرش ریخت بهم

شاه بیت غزل ناب خدا بود حسین(ع)

برلب هر کس و ناکس هنرش ریخت بهم

بزرگمهر جهانسوز