پول ها چقدر کثیف اند!

وقتی اسکناس باید ریخت

روی سرت

وقتی باید برقصی

با مردی شبیه من

و حتی سکه ای نداشتم

که بریزم

روی سر این تلفن همگانی

نداشتم که برقصد

تورا بگیرد

بوق راهبندان توی دستت

راه بیفتد

این صدای من است

تمام بچه هایی که شب عروسی تو

سکه جمع می کنند

به تو زنگ می زنند؟

مجید سعدآبای

برگرفته از کتاب دالان حا مختار پلاک9

پروانه ام نکرد که پر پر کنی مرا

پر بر کلاهِ  هرچه که دلبر کنی مرا 

می خواستم که برد یمانی شوم ، نشد

تا روسری  بگیری و بر سر کنی مرا 

آیینه ی تکثر تنهاییم شدم

تا پیش دیگران  دو برابر کنی مرا

می خواستم درخت برویانی ام ز خاک

یا لااقل گیاه معطر کنی مرا

خوبم نیافرید که عاشق شوی به من

خوبم نیافرید که باور کنی مرا

مضنون تازه غزل ، سرکشم نکرد

تا هی بخوانی و تو و از بر کنی مرا

ایمان نیاورم به تو حتی اگر اگر

همسایه با هزار پیمبر کنی مرا

یا باید افریده شوی در کنار من

یااینکه افریده ی دیگر کنی مرا

این هم آدرس وبلاگ شاعر:

http://parparkalaghpar.blogfa.com  /

لگد را چون تحمل کرد ای وای

مدال از سینه اش گل کرد ای وای

چه گویم از عبوری وحشیانه

که درب خانه را پل کرد ای وای

شکوه وصف تو را این قلم چه می فهمد

www.parsedarkhial.blogfa.com

عمو نوروز نیا اینجا                                                              که این خونه عزاداره

پدر خرج یه سال قبل                                                           شب عیدو بدهکاره

                                                 =======

چشای مادر از سرخی                                                  مثل ماهی هفت سینن

که از بس تر شدن دائم                                                   دیگه کم کم نمی بینن

                                                 =======

برادر گم شده پشتِ                                                                                                                                      سرنگای فراموشی

تن خواهر شده پر پر                                                           تو بازار هم آغوشی

                                                 =======

توی این خونه ی تاریک                                           کسی چشم انتظارت نیست

تا وقتی نون خوشبختی                                                 میون کوله بارت نیست

                                                 =======

عمو نوروز نیا اینجا                                                                بهار از یاد ما رفته

توی سفره نه هفت سینه                                                    نه نونه نه پول نفته

                                                 =======

عمو نوروز! تو این خونه                                                       تموم سال زمستونه

گل و بلبل یه افسانه است                                           فقط جغده که می خونه

                                                 =======

بهار و شادی و عیدو                                                         یکی از اینجا دزدیده

یکی خاکستر ماتم                                                           رو تقویم ما پاشیده

                                                 =======

توی این خونه ی تاریک                                          کسی چشم انتظارت نیست

تا وقتی نون خوشبختی                                                میون کوله بارت نیست

یغما گلرویی

افتاد، خم شدم که برش دارم آب شد

فرقی نکرد آدم و گندم خراب شد

از ابتدای خلقتمان معصیت شکفت

وجدانمان دچار هزاران عذاب شد

رفتیم تا گلیم خود از گل بدی کنیم

بهتر نشد که هیچ، زد و منجلاب شد

بعدش بهار در خم این کوچه باغ مُرد

ولگرد شهر یک شَبه عالیجناب شد

دیروز مردی از سر زیبایی و جمال

در پیش چشم ما به زنی انتخاب شد

امروز دامن همه ی دختران شهر

کوتاهتر به کوری چشم حجاب شد

فردا کدام فاجعه رخ می دهد عزیز؟

در ملّتی که عفت و غیرت سراب شد

دیگر دعا کنید خدا مرگمان دهد

شاید دعای خسته دلان مستجاب شد

این آبرو به غالب یک رو درآمدو

افتاد، خم شدم که برش دارم آب شد

فرامرز عربعامری

باید در گندمزارها آواز خوانده باشی

که شاطر ها اینگونه می رقصند

و من برای نان شعر می گویم

دلیل نمی شود کلاغ ها زشت باشند

دلیل نمی شود مترسک ها ایستاده باشند

دلیل نمی شود آسمان بالای سرمان باشد

می توانم یک روز صبح

از خواب بلند شوم

پنجره را بازکنم

و مزرعه بریزد در اتاق

یا

شاعری در روزنامه ی صبح

برای معشوقه اش نان بخرد

درست در صفحه حوادث

جاذبه را در فنجان چایت حل کرده باشی

آن وقت

شاطرها،کلاغ ها، مترسک ها،پنجره ها، فنجان ها و روزنامه ها

به سینه ات می چسبند

و سینه ات بوی نان داغ خواهد داد

ما صبحانه می خوریم

تو آواز می خوانی

راسی میان هلهله، شش ماهه بر نیزه

خون دو گوش کودک از خونابه تر...نیزه

کودک به دنبال پدر باردّی از سیلی

تصویر کوچه، چادر خاکی به سر...نیزه

کودک در آن ویرانه ها...انگشت روی خاک:

شش ماهه پَر...خانه و صاحبخانه پَر... نیزه

یوسف میان گرگ ها، در طشتی از کینه

می خورد بر لب ها و دندان پدر نیزه

خاکستر و رقاصه ها تصویر این شهرند

یک روسری در باد...شد آسیمه سر نیزه

پیراهن عثمان و قرآن و سر خونین

باشد تمام داغ های شیعه بر نیزه

مهران رنجبر

شعری از موسوی اهری:

پس از مردن چه خواهم شد نمی دانم

نمی خواهم بدانم:

کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم

که از خاک گلویم سوتکی سازد،

گلویم سوتکی باشد،

بدست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی

دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد

و فریاد گلویم:

گوش ها را بر ستوه آرد

و خواب خفتگان،

آشفته و آشفته تر سازد

و گیرد او،

بدین ترتیب تاوان سکوت و انتقام

اختناق مرگبارم را!

 روزها کار دلم لحظه شماری شده بود         

طفلک از دست تو هر شب متواری شده بود

جایگاهی که به زیبایی اسمت سوگند

با تو از روز ازل نامگذاری شده بود

نیمه شبها من و تنهایی و بغضی که شکست

اشکهایی که به دنبال تو جاری شده بود

روز هایی که نبودی دل بابونه شکست

کار مریم پس از آن گریه و زاری شده بود

نرگس از رفتن تو پای به بیراهه گذاشت

یاسمین از شب آغاز فراری شده بود

در حیاط از غم فقدان تو محبوبه ی شب

مست  در باغچه ام خاکسپاری شده بود

تو که یکرنگ نبودی و دلت تنگ نبود

من همانم که دلم دانه اناری شده بود

بی تو هرشب من و تنهایی و لالایی شب

شاه غم در شب من تاجگذاری شده بود